Opeens zijn de agenda's leeg
Geschreven op: | Door: Sylvia van de Krol-den Ouden
En dan is het in Nederland ook zover. De scholen zijn dicht, de kerken moeten dicht en we moeten zoveel mogelijk thuis blijven en sociale contacten vermijden. Dat bruist in tegen ons zijn als mens. We hebben andere mensen nodig om te sparren, betrokken te zijn en te weten dat je niet alleen bent. Agenda’s zijn nog nooit zo leeg geweest. Alle gezinsleden zijn opeens bijna 24 uur per dag in hetzelfde huis. Wat een bizarre situatie!
Zondag keken we naar de PKN dienst op televisie. Goed dat het er is en zo veel christenen verbindt in
Nederland: de lofzang gaat door! Waarom is er geen kindernevendienst? Ja alles is echt anders. Maar
gelukkig kunnen we wel elkaar bemoedigen en worden we bemoedigd door God in deze tijd. Onze
pleegzoon wilde niet zomaar een kerk inkleuren en dingen erbij plakken die erbij horen. Maar als je
het nu heel mooi maakt en we het geven aan mensen uit onze kerk die oud zijn en dichtbij wonen?
Ja, dan wil ik het wel. En dan maakt hij een prachtig werkje en brengen we het samen weg. Mag ik
niet aanbellen? Nee, we moeten het door de brievenbus doen. Oké, maar dan zijn ze toch wel blij als
ze het vinden? Natuurlijk! Ze zullen je werkje prachtig vinden. Een heel klein gebaar.
We hebben een pleegzoon van 6 jaar die op speciaal onderwijs zit. Hij heeft veel structuur nodig en
dat valt opeens weg. Zondagavond hebben we zelf picto’s getekend en daarmee een dagstructuur
gemaakt, die gelukkig aanslaat. Het geeft hem houvast, hij weet waar hij aan toe is. Maar dan nog
snapt hij niet waarom er geen school is, waarom mag ik niet mee naar de winkel, waarom mag ik niet
op bezoek, wanneer ga ik weer naar de zorgboerderij, wanneer gaat de camping open etc etc. Zoveel
vragen en zo weinig antwoorden. Het enige antwoord dat we kunnen geven is vanwege de corona.
En voor onze eigen gezondheid is het allemaal anders. Maar wat is dat allemaal lastig om te
begrijpen voor zo’n klein mannetje. En eigenlijk vind ik het zelf ook niet te begrijpen. Liever wil ik
gewoon doorgaan en niet opeens alles anders hebben. Maar we moeten het doen met zijn allen en
daarom doen we het.
In de agenda zijn alle avonden opeens leeg. Gelukkig maar want overdags zit de dag vol met
schoolwerk, schoonmaken, eten verzorgen en er gewoon zijn voor het gezin. Normaal ging ik onder
schooltijd even naar mijn schoonmoeder om de dingen voor haar te doen die ze zelf niet meer kan:
vuil wegbrengen, post halen, administratie, appeltje schillen, maaltijden bestellen, etc. Het zelf koken
lukt niet meer, dus mag ze uit een menukaart van vijf soorten per dag kiezen welke ze het liefste wil
eten. Dat voelt voor haar als luxe. Ze kan nog weinig zien en daarom doe ik dat met haar en dat is
echt een feestje. Al moet ik drie keer de keuzes herhalen, omdat ze me niet goed hoort of opzoeken
wat heekloins is (een soort witvis). Het is prachtig om samen te doen en vooral te weten dat ze deze
kant en klaar maaltijden bezorgd krijgt en zelf kan opwarmen op de meal butler. Daar geniet ze van.
Moeilijk is het om bij haar te komen en haar nu geen hand of kus te mogen geven. We moeten voor
de gezondheid van een ieder afstand houden. Je ziet dat ze het moeilijk vindt als ik haar niet de drie
kussen geef als ik wegga. Maar het moet nu, het moet voor ons eigen bestwil….maar toch doet het
pijn.
Woensdag heb ik geprobeerd mee te doen met de dag van nationaal gebed. Hoe mooi is het dat veel
mensen tegelijk bidden. Honderdduizend mensen deden mee. Ik ook, hoewel ik tussendoor veel
vragen kreeg van onze pleegzoon: Is het zo goed? Wat is dit voor cijfer? Geeft niet, want ik moet er
gewoon zijn voor ons pleegkind die dat nodig heeft. Toch geeft gebed rust ook in deze bizarre tijd.
Het doet mij denken aan het mooie lied:
“Heer, mijn tijden zijn in uwe handen. Dat doet mij rustig zijn, rustig zijn in U...”
Sylvia van de Krol-den Ouden
fractievertegenwoordiger PCW
