Met het vertrek van Herman Timmermans verliezen we een bevlogen fractievoorzitter. Een persoonlijkheid met een bepaald charisma. Als Herman achter het spreekgestoelte stond, dan stond daar ook iemand. En als je Herman een hand gaf en begroette aan het begin van de vergadering, dan was een vriendelijke glimlach je deel. Dat is Herman in mijn beleving. Een politicus, die ook mens was en een mens, die politicus was.
Als fractieleider was hij een samenbindend figuur, die zijn fractieleden veel vrijheid bood zich te ontwikkelen en onderwerpen uit te diepen. Herman zat niet als een rij-instructeur naast je om in te grijpen, maar hij stuurde veelal op afstand of via een coach. Dat was prettig voor de fractieleden: hij zat niet op je lip.
Tegelijk was Herman een man die zocht naar visie en naar toekomstige ontwikkelingen. Die waren voor hem input voor beleidsontwikkelingen. Conceptueel denken was iets dat Herman beheerste en die zijn er niet veel. Alleen daarom is zijn vertrek al een verlies.
Dit loflied is een duiding, om aan te geven hoe jammer het is, dat Herman ons gaat verlaten. Zijn energiebalans is door zijn twee operaties, of misschien beter: door de twee narcozes, behoorlijk aangetast. Een eigen bedrijf runnen, een goede echtgenoot en vader zijn, en een goed raadslid, inclusief fractievoorzitter, is een zware opgaaf. Als, die combinatie niet meer gaat, is er maar één juiste beslissing: stoppen met raadswerk en kiezen voor je echtgenote, je kinderen en voor je dagelijkse werk. Of nog beter gezegd: luisteren naar je lijf en kiezen voor je gezondheid.
Tegelijk toont dit vertrek aan hoe zwaar de combinatie is van een full-time baan en het raadslidmaatschap, inclusief fractievoorzitterschap. Juist dat laatste (fractievoorzitterschap) geeft extra spanning, m.i. nog meer als bij een fractie, die niet in het college vertegenwoordigd is. Ik denk dat de zwaarte van het raadslidmaatschap en het fractievoorzitterschap vaak worden onderschat.
Voor Herman was het raadslidmaatschap niet een bijbaan, maar een roeping. Hij was zo betrokken bij het bestuurlijke gebeuren in Waddinxveen, dat hij zich super gemotiveerd wist om het raadswerk op te pakken. Die motivatie en roeping hebben hem gestimuleerd en geïnspireerd. Het vertrek van een mens met die houding en uitstraling betekent altijd een aderlating, hoe mooi het is dat een nieuw jong mens bereid is om raadslid te worden.
In de Bijbel staat een gelijkenis over talenten. De dienstknechten, die hun talenten goed hebben ingezet worden geprezen en beloond. Zo kijk ik ook naar de inzet van Herman. Tegelijk weten we vanuit hetzelfde boek, dat onze inzet ook betrekkelijk is, beperkingen heeft, met zwakheden en fouten omgeven. Uiteindelijk is de vraag niet hoeveel eer een mens krijgt door ons doen en laten, maar hoeveel eer God krijgt door ons (raads)werk.
Alles heeft zijn bestemde tijd, zegt de Prediker. Er is een tijd van komen en van gaan. We nemen onze taken op en we leggen ze neer. Voor jou is dat laatste nu aan de orde. Jammer, heel jammer. Blijf, als je uit ons zicht bent, hetzelfde aimabele mens. Ga met God en heb Hem lief boven alles en je naaste als jezelf. Dank voor je inzet.
